ROZDZIAŁ 33

Minął długi tydzień, dzisiaj Milena miała wyjść ze szpitala, a dlatego że Nico był wcześniakiem musiała jeździć do szpitala praktycznie co tydzień, czy może coś się nie stało i czy rozwija się prawidłowo. Marco chodził dumny jak paw że ma takiego wspaniałego synka i dziewczynę, która stała się jego przyjaciółką. Chciał czegoś więcej, ale rozumiał że ona musi mu zaufać żeby z nim być, obiecał sobie że jeśli ona będzie chciała z nim być, zostawi dla niej wszystko i będzie z nią.
Postanowił ją odebrać ze szpitala.


Marco: Wszystko wzięłaś? -zapytał
Milena: Chyba tak. -westchnęła
Marco: A Nico?
Milena: O matko! Zapomniałabym! -machnęła ręką
Marco: Mam nadzieję że w twoich rękach będzie bezpieczny, o ile go skądś nie zapomnisz.. -zażartował
Milena: Oj już nie kracz Reus! -powiedziała zła
Marco: Wybacz! Czy jeszcze kiedykolwiek mi wybaczysz? -zaśmiał się
Milena: No wariat! Idę po chłopca, a ty idź już do samochodu.. -uśmiechnęła się


Kiedy poszła po dziecko jego już nie było.. Zdziwiła się i stwierdziła że to pewnie Marco robi sobie z niej jakieś żarty i zapewne już zabrał Nico do samochodu, więc pośpiesznie udała się do auta. Tam dziecka też nie było..


Milena: Marco!? Gdzie jest mały? -zdziwiła się
Marco: No to pewnie zostawiłaś go w szpitalu.. Przecież ja go nigdzie nie zabierałem. -stwierdził
Milena: Ale go tam nie ma. -odpowiedziała
Marco: Jak to nie ma? -zapytał
Milena: No nie ma! Boże.. A co jak go ktoś zabrał? -zaczęła panikować
Marco: Chodź zapytamy się, może zmienili mu inkubator, albo przenieśli do innego łóżeczka..
Milena: Martwię się o niego.. -powiedziała ze łzami w oczach
Marco: Będzie dobrze, moja Morelko. -poklepał ją po plecach


Po kilku minutach rozmówili się z pielęgniarką, która pilnowała tych wszystkich dzieci i powiedziała że jakaś kobieta wcześniej przyszła i zabrała dziecko. Milena doznała szoku i rozpaczy w jednym..  Wiedziała że za tym wszystkim mogła stać tylko jedna osoba.. Jej matka.


Marco: Jak to zabrała?! Przecież nie można dać dziecka od tak, bez przyczyny! -krzyczał
Pielęgniarka: Ja nic nie mogłam zrobić, miała dokumenty i powiedziała ze jest babcią dziecka, a pani pozwoliła jej je zabrać. -odpowiedziała
Marco: To nie lepiej było się nas zapytać, przecież ta kobieta nie jest upoważniona do tego! -powiedział wściekły
Pielęgniarka: Możemy zgłosić sprawę na policję.. -westchnęła
Marco: To na co pani jeszcze czeka? -zapytał zły
Milena: Ona je wywiezie do Francji.. -powiedziała załamana
Marco: Nie martw się kochanie, znajdą go. -przytulił ją
Milena: Co zemnie za matka, która nie może upilnować własnego dziecka.. -powiedziała zła na siebie
Marco: Najlepsza mama pod słońcem, to przeze mnie. Mogłem go wziąć wcześniej. -odpowiedział
Milena: Boję się, co jak ona coś mu zrobi? -spojrzała mu w oczy
Marco: Niech tylko spróbuję, a ją zabiję. Obiecuję ci to. -pocałował ją w policzek
Policjant: Dzień dobry. -wszedł do pomieszczenia

******

Tymczasem Justyna i Mario przygotowywali w nowym mieszkaniu Mileny pokój dla malca. Chłopak majstrował łóżeczko, a dziewczyna kończyła malowanie ścian. Często brakowało im narzędzi, dlatego też biegali z góry na dół do mieszkania Lubomirskiej.


Mario: Justyna, podaj mi śrubokręt krzyżykowy. -zwrócił się do niej
Justyna: A jaki to? -zapytała
Mario: No z krzyżykiem... Albo iksem.. Jak wolisz. -westchnął
Justyna: Czyli?
Mario: O matko! No ten zielony! -powiedział zły
Justyna: Trzeba było tak od razu.. -odpowiedziała
Mario: A młotek masz? -zapytał
Justyna: W mieszkaniu mam.. Ale taki tłuczek do mięsa może być?
Mario: No jak masz to przynieś.. -machnął ręką


Dziewczyna pobiegła na górę i dość długo nie wracała.. Mario zaczął się o nią poważnie martwić, bo chyba zwykły tłuczek to można znaleźć w przeciągu pięciu minut, a nie czterdziestu.. Postanowił tam iść zobaczyć co się dzieje.. Gdy wszedł do jej mieszkania usłyszał cichy płacz dochodzący z kanapy w salonie.
Justyna siedziała w pokoju sama, okryta kocem i płakała. Usiadł obok, a ona zaczęła się od niego odsuwać, po czym uciekła do sypialni gdzie zamknęła się na klucz i tam zaczęła głośniej płakać.
Chłopak podszedł pod drzwi i postanowił się co nie co dowiedzieć. Przecież jeszcze niedawno biegała z radości, że zaraz pod nią zamieszka Milena z dzieckiem.


Mario: Justysia? Co się stało? -zapytał przed drzwi
Justyna: Nic! Wynoś się stąd! -krzyknęła

Mario: Coś zrobiłem źle?
Justyna: Wy wszystko robicie źle! Jesteście tacy fałszywi! Nienawidzę was!

Po tym co mu powiedziała wolał już ją zostawić w spokoju.. Postanowił iść na dół i tam poszukać jakiegoś młotka.. W ogóle nie miał pojęcia o co jej chodzi..
Kilka minut później przyjechał Marco i Milena, bez Nico, co bardzo zdziwiło chłopaka.. Milena kiedy weszła do pokoju dziecka, rozpłakała się i mocno przytuliła się do nowych śpioszków dziecka..
Marco jedynie patrzył z żalem na dziewczynę i sam mało nie pękł..
Zostawili ją samą w pokoju, a sami poszli do kuchni.


Mario: Co się stało? -zapytał
Marco: Matka Mileny porwała dziecko. -odpowiedział
Mario: Jak to się stało? -zdziwił się
Marco: Babka w szpitalu oddała jej dziecko, bez uprzedzenia nas. Teraz Milka się załamała. -wyjaśnił
Mario: Justynę też coś ugryzło. Boję się o nią.. Myślałem że może Milena jakoś z nią porozmawia, ale widzę że sama nie jest w stanie.. -westchnął
Marco: To ja pójdę, w końcu jest moją przyjaciółką. -postanowił
Mario: Jeśli potrafisz.. Ja porozmawiam z Mileną. -odpowiedział
 

Gdy Marco wszedł do mieszkania Justyny, zobaczył że dziewczyna pakuje swoje rzeczy. Nie rozumiał jej, chociaż przeczuwał że coś musiało się złego stać.


Marco: Co ty robisz? -zapytał
Justyna: A nie widać? Wracam do domu. -odpowiedziała
Marco: Czemu?
Justyna: Mam tego wszystkiego dość! -krzyknęła
Marco: Co się stało? Co? Chyba mi możesz powiedzieć.. -poprosił
Justyna: Zgwałcił mnie.. -wybuchła płaczem
Marco: Kto? Mario? Przecież on się boi muchy zabić.. -zdziwił się
Justyna: Nie on! Leitner..
Marco: Zabiję sukinsyna.. -wyszedł z mieszkania


Kiedy wyszedł z mieszkania Justyny po drodze spotkał zapłakaną Milenę i Mario, właśnie szli porozmawiać z Justyną. Byli zdziwieni widokiem zdenerwowanego Marco, chyba za dużo przeżyć jak na jeden dzień, mało mu żyłka na czole nie pękła..

Mario: Co się stało? -zapytał
Marco: No jak to co? Idę się pobić.. -odpowiedział
Mario: Z kim? -zdziwił się
Marco: Z Leitnerem.
Milena: Uważaj na siebie. -powiedziała wchodząc do mieszkania Justyny
Mario: Poczekaj! Idę z tobą! -pobiegł za nim


Gdy Milena weszła do mieszkania Justyny, zastała tam ogromny chaos, porozrzucane ubrania i ją siedzącą i płaczącą na kanapie. Dziewczyna usiadła obok niej i położyła głowę na jej ramieniu.


Milena: Obie nie mamy dziś szczęścia. -westchnęła
Justyna: Jak to? -zapytała
Milena: Moja matka zabrała mi dziecko i gdzieś wywiozła. Czuję że jakaś część mnie umarła. Kocham mojego Nico i chcę żeby był ze mną i Marco. -wytłumaczyła
Justyna: Pomogę ci. Wiem co czujesz, chociaż nie mam dzieci, ale wiem że to dziecko jest dla ciebie ważne.
Milena: Dziękuję. Też bym ci pomogła, ale nie wiem jak.. -odpowiedziała
Justyna: Marco i tak mi już dużo pomógł. Muszę przeprosić Mario, za bardzo na niego naskoczyłam.. On jest wspaniałym przyjacielem. -wyznała
Milena: A jak się o ciebie martwi, jak druga mama! -zaśmiała się
Justyna: Taak.. Wyjeżdżam dzisiaj wieczorem. -oznajmiła
Milena: Rozumiem, potrzebujesz odpocząć. Ale wróć. -odpowiedziała
Justyna: Wrócę, obiecuję ci to. -przytuliła przyjaciółkę

******

Tymczasem w domu Moritz'a trwała bijatyka, Marco i Mario przeciwko Mo. Miał chłopak szczęście że Lisy nie było w domu. 

Mario: A to za Justynę! -dowalił mu porządnie w nos
Marco: Dobra już wystarczy Goetze. Ale jeszcze raz coś takiego i pamiętaj, Lisa się dowie. -zagroził
Moritz: Czep się lepiej swojej Morelki, czy jak ją tam nazywasz.. -prychnął
Marco: Co ty powiedziałeś?! -krzyknął wściekły
Moritz: Z dziwką sobie dzieciaka zrobiłeś! -krzyknął
Mario: Zostaw go. -próbował odsunąć Marco
Marco: A tak z dziwką! Bo ja kocham tą dziwkę i z tą dziwką się ożenię! -dał mu z pięści w brzuch
Mario: Chodźmy stąd!
Marco: Sam dziwkarz jesteś! Kurwa mać! -krzyknął
Mario: Nie prowokuj go już. -powiedział wyciągając go za drzwi
Marco: Nie będzie mi tu matki mojego dziecka obrażał, smarkacz jeden! -odpowiedział


Pół godziny później, Mario postanowił porozmawiać z Justyną. Dziewczyna postanowiła go przeprosić za swoje zachowanie, od razu się do siebie przytulili i stali przyjaciółmi.


Mario: Następnym razem mów, jakby coś. Mi możesz zaufać. -zapewnił
Justyna: Dziękuję ci Mario. Szkoda że wyjedziesz dzisiaj, akurat godzinę przede mną. -westchnęła
Mario: Guardiola się tam niecierpliwi. Ale jak chcesz to przyjedź kiedyś do Monachium. -uśmiechnął się
Justyna: Na pewno. A może opowiesz mi co zrobiliście Moritzowi!
Mario: No dobra, to było tak..


Milena słyszała przechwałki Mario z sąsiedniego pokoju, jak wychwalał Marco kiedy ten wściekły bronił jej i obkładał Mo. Mówił o nim jak o jakimś wielkim bohaterze. Kiedy dziewczyna postanowiła iść do Marco i mu podziękować, zobaczyła go siedzącego w ciemnej kuchni. Miał łzy w oczach i mocno ściskał serwetę. Pierwszy raz widziała na jego policzku łzy.. Podeszła do niego i położyła rękę na jego ramieniu.
On ją delikatnie dotknął w tą rękę i usadził na swoich kolanach. Milena niepewnie spojrzała w jego oczy z których spływała gorzka łza. Tęsknił za małym Nico, bał się o niego.


Milena: Nie bój się. -szepnęła mu do ucha
Marco: Nie potrafię Milenka.. Kocham go. -wyznał
Milena: Znajdą go. Wszystko będzie dobrze, tylko nie płacz. -pocałowała go w czoło
Marco: Obiecaj mi że jeśli coś mu się stanie, będziemy mieli jeszcze dużo dzieci. -zażartował
Milena: Mówiłam ci że nie jestem jeszcze gotowa na związek. -odpowiedziała
Marco: Poczekam na ciebie.
Milena: Telefon mi dzwoni! -zauważyła
Marco: No to odbierz! -zażądał
Milena: To z policji.. Boję się.. -oznajmiła
Marco: Odbierz.


Chwilę porozmawiała i odłożyła potem telefon. Do kuchni przyszedł w międzyczasie Mario i Justyna. 

Milena: Znaleźli go! -krzyknęła szczęśliwa
Marco: Boże! Jak dobrze! -przytulił dziewczynę
Mario: No w końcu! -uśmiechnął się
Justyna: Chociaż tyle.
Milena: Czeka na komisariacie, cały i zdrowy. -odpowiedziała
Justyna: A co z twoją mamą? -zapytała
Milena: Też tam jest. -westchnęła

******

Nadszedł czas rozstania, Mario już godzinę temu wyleciał do Monachium. Teraz Justyna musiała wrócić do Polski. Ciężko jej było się rozstać z Mileną, Marco i małym Nico. Byli jej przyjaciółmi. Najgorsze było pożegnanie Justyny właśnie z Mileną, teraz musiała się sama uporać z swoimi rodzicami. Zaraz obok było słychać radosny pisk Nico, ponieważ Marco uwielbiał całować brzuszek synka. 

Milena: Zadzwoń jak dolecisz. -uśmiechnęła się
Justyna: Zadzwonię. A ty? Daj mu drugą szansę.. Widzisz jak się stara, to jego syn. Pomyśl o maluchu.
Milena: No właśnie myślę, ale jeszcze nie teraz.. -odpowiedziała

Justyna: Tylko nie myśl za długo, żeby nie umarł z miłości. -zażartowała
Milena: Nie umrze, jeszcze go kilka miesięcy potrzymam. Nie wiem czemu, ale nie potrafię mu znowu zaufać... Może to przez to że stał się bardziej agresywny i zaczął palić.. -westchnęła
Justyna: Może, ale to widać jak się kochacie, jak patrzycie na siebie.. -zauważyła
Milena: Może. 

Po chwili Justyna usłyszała że ma samolot do Warszawy, a oni? Każde z nich poszło w swoją stronę, Marco na trening, a Milena zająć się dzieckiem.. Może jeszcze kiedyś będą razem.. 

~~~KONIEC CZĘŚCI 1~~~

________________________________________

Jeszcze nigdy tak długiego rozdziału nie napisałam.. ;/ Zakończyłam pierwszą część. Trochę smutaśno, ale obiecałam już że to tak skończę. Z tego co zauważyłam, chcecie kolejną część, więc wymyśliłam coś xd Zrobię zapowiedź na video :D Oczywiście wrzucę na bloga :) Co wy na to? Więc zwiastun ukaże się w niedzielę, albo w poniedziałek. A kiedy nowe rozdziały? Może nawet w następnym tygodniu ;) Więc obserwujcie i czyhajcie *_*
Dziękuję za komentarze dotyczące 1 części bloga. Pozdrawiam!